جالب آن است که تناقض های رفتاری در عموم سلبریتی ها موجب می شود تا ورود غیر کارشناسی و بدون معلومات ایشان به مسائل مختلف و به تبع آن ایجاد حاشیه های پیرامونی چنین اظهار نظرهایی، به عاملی دیگر از برای لایک خوری و جذاببت بیش از پیش ایشان در فضاهای مجازی مبدل شود و این در حالی است طیف قابل توجهی از چنین سلبریتی های بی سواد یا کم سواد، در هر صنف و با هر شغلی، در ظاهر رفتاری خود، از مدلی واحد پیروی می کنند؛ شیوه ای که سبب می شود تا به عنوان گروهی متحد الفکری به نظر برسند. به طوری که گویا در تطبیق رفتاری ایشان الهامی در میان می باشد! و در این میان سلبریتی های هنری از تکثر و تعددی وصف ناپذیر برخوردار می باشند.

پُر واضح است که هنر در غرب همواره جلوه ای اشرافی داشت؛ حال آنکه در قرن بیستم و با حضور پُررنگ صنعت-هنر-رسانه سینما مفهوم جدیدی از هنر عرضه شد و به نوعی هنر مردمی و یا پاپ آرت به عنوان ارزشی مطرح گردید که از اقبال عمومی در ارتباط گرفتن با اقشار مختلف مخاطب برخوردار بود. ارزشهایی که با شیوه هنر متاخر و روش هنرمندان گذشته کمترین شباهتی در نگاه به مخاطب نداشت و به نوعی هویت مخدوش هنری را سبب گردید.

هویت مخدوش هنری سبب شد تا ستاره ها متولد شوند و بیش از همه ستاره های پاپ به فرهنگ عمومی جوامع راه یافته و متولد شدند. ستاره هایی که تا قبل از دو جنگ جهانی اول و دوم، بیشتر از ماهیتی نمادین برخوردار بودند و عموم ایشان همچون جان وین (John Wayne) نماینده های پروپاگاندای کشور متبوع خود بودند. اما بعد از جنگ جهانی دوم بود که بلافاصله وجاهت ستاره ها به ماهیتی تبلیغاتی تغییر یافت و صنعت-هنر-رسانه سینما اقدام به خلق سوپراستارهای مرد و زن سکسی و جوانی همچون مِریلین مونرو (Marilyn Monroe) و تکثیر ایشان در فرهنگ عمومی جوامع نمود.

واقعیت آن است که مِریلین مونرو یا همان بازیگر مو طلایی هالیوود، سوای نظر از لودگی و جذابیت های سکسی ویژه خود، هنری در بازیگری نداشت و بنابر مستندات تاریخی، حتی نمی توانست دیالوگ فیلم های خود را حفظ کند! با این وجود نام او در تاریخ سینما جاودانه شد و توانست به عنوان نمودی روشن و اسوه ای الهام بخش از برای سلبریتی شدن مبدل شود و این همه نه به سبب دانش هنری و یا معلومات نداشته علمی او؛ که به سبب سواد رسانه ای او در نحوه و چگونگی اغوای مخاطبان سینما حاصل گردید. اغوایی که او با ارایه وجاهت اروتیک به نوع بازیگری و حتی حضور اجتماعی خود و طبیعی جلوه دادن روابط جنسی در جلو دوربین و در انظار عمومی به آن نایل گردید.

اینگونه بود که هویت مخدوش هنری در پس از جنگ جهانی دوم سبب شد تا به وفور ستاره هایی همچون مِریلین مونرو در عالم هنر متولد شود و با ادعای هنر مردمی سعی نمایند تا سبک زندگی عموم جوامع را به نحوی ویژه و بر بستر مورد نظر نظام لیبرالیسم غرب هدایت نمایند.  

اینگونه بود که تدوین و گسترش روش سلبریتی شدن در غرب و و الهام بخش  بودن الگوی مِریلین مونرو سبب شد تا اکثر ستاره های سینمایی ایران، بالاخص در دوران پهلوی دوم به تبعیت از چنین الگویی روی آورده و فیلمفارسی به بستری بسیار توانمند از برای برون ریز این شیوه از هنر مردمی در عرصه صنعت-هنر-رسانه سینما ایران مبدل گردد.

البته باید توجه داشت که عموم ستاره های سینمایی ایران اعم از زن و مرد؛ در آن دوران اگر چه با الهام از الگوی بازیگر مو طلایی هالیوود تمام تلاش خود را در جهت اهداف نظام سرمایه داری به خدمت گرفته و سعی می نمودند تا جامعه را به سمت پذیرش الگوهای لیبرالی رهنمون سازند و ...؛ اما این به این معنی نمی باشد که این جماعت سلبریتی در آن زمان دقیقا نسبت به آنچه می نمودند واقف بوده و اساسا سطح سواد و فهم عموم ایشان اقتضای چنین دریافت عمیقی را نمی نمود و اکثریت ایشان در مسیر تعریف شده و تعیین شده فیلمفارسی گام بر داشته و مراحل سلبریتی شدن را به جهت تاثیر گذاری و تغییر سبک زندگی اسلامی-ایرانی طی می نمودند.

تاسیس نظام جمهوری اسلامی در ایران سبب شد تا مدل فیلمفارسی مورد برائت عمومی قرار گیرد و پیگیری رویکرد لیبرالی در شیوه سلبریتی شدن با الگوهایی همچون مِریلین مونرو عملا مخاطب پسند نباشد و امکان بروز علنی نداشته باشد و از این جهت بود که نظام ستاره سازی در ایران به سمت تلفیقی از دو مکتب لیبرالیستی و سوسیالیستی گام برداشت و ستاره هایی جدید با ظاهری نخبه گرا و البته باطنی به شدت عوام زده را به جامعه معرفی نمود. ستاره هایی که با حداقل سواد علمی و معلومات، به راحتی می توانستند ژست روشنفکری به خود گرفته و سعی نمایند تا به تغییر الگوهای رفتاری جامعه مبتنی بر داشته های عموما تلقین شده و یا کپی برداری شده از غرب مبادرت ورزند و این امر را از طریق آموزش و هم نشینی به سایر نسل های هنری نیز منتقل سازند.

البته در فرایند سلبریتی شدن در دوران پس از انقلاب نباید از عملکرد نامناسب مدیریت مرموز فرهنگی در دهه ۱۳۶۰ هجری شمسی غافل شد. مدیریتی که سعی می نمود تا با تلفیق دو مکتب لیبرالیستی و سوسیالیستی و بزک آن با آرمان های نظام جمهوری اسلامی، نوعی از التقاط سیاه را در پیکره مدیریتی خود دنبال نموده و از این جهت عموم ساختارهای فرهنگی کشور را بر بقایای بجامانده از رژیم پهلوی و تنها با تغییر عناوین آن باز تولید نمود و اینگونه بود که در پرتو چنین مدیریتی هویت مخدوش هنری در ایران پس از انقلاب به ظهور طیفی از سلبریتی های کم سواد و البته با ظاهری روشنفکرانه منجر گردید که به راحتی می توانستند در دو مکان، دو اظهار نظر متفاوت بکند و در عین حال حتی متوجه جملات خود نشوند و واقعا کوچکترین احساس تناقض هم نکند!